مهمانی.....

به قطره قطره اجابت دعای باران را

به لقمه لقمه   ‌ی عشق تو روزه داران را

به لحظه لحظه کنار تو بودن ازسرعشق

که با امید تو طی می‌کنم زمستان را

تویی که مهر فروزنده‌ای و گرمی و نور

و روی خوش بنمایی زلطف مهمان را

به گوش شانه‌ام ای کاش نغمه‌ای می خواند

سرت،که یاد بگیرم حدیث سامان را

تویی که حال مرا عاشقانه می‌فهمی

و درک می‌کنی دلخسته‌ی پریشان را

تویی که نقش نگاهت همیشه دریایی‌ست

ومی‌بری زدلم توس موج و طوفان را

زچای داغ به فنجان و بوی تازه‌ی نان

به ذره ذره وجودم تو می دهی جان را

به عهد بسته شده عاشقانه می مانم

ز یاد خود نبرم با تو عهد و پیمان را(فروردین 1391-ده علی)