براین دلواپسی هایم چه بیرحمانه میخندی

چنان فرزانگان بر مردم دیوانه میخندی

دلم دلشوره میگیرد،حسودان چشمشان شور است

تو شیرین وار میرون میروی از خانه ، میخندی

ببین شب تا سحر شمع دلم دور از تو میسوزد

و تو دربستری از گل چنان پروانه میخندی

الهی خانه ات آباد ، نترس از آه جانسوزم

اگرچه باغرور قصر بر این ویرانه میخندی

کمی درفکر فردا باش ، خمار بی کسی سخت است

خماران را بده جامی ، تو که مستانه میخندی

((جهان سست است و بی بنیاد،ازاین فرهادکش ،فریاد))

به فکر آشنایان باش ،چو با بیگانه میخندی

مهدی زکی زاده قریه علی 13/6/92