بدنیست که گاهی امتحان کرد،بادیده ی بسته راه رفتن

خود را به هوای دل سپردن، بی ترس از اشتباه رفتن

باید گهی از همه برید و دل را به ترانه های خود داد

شب را به سحر سپرد –بی خواب – درسایه ی نورماه رفتن

گه گاه برای آشنایی بد نیست به ناشناس سرزد

خوب است به جنگ دشمنانی تنهایی و بی سپاه رفتن

وقتی که حسد به قامت گرگ انداخته جامه ی اخوت

زیباست به قله ی عزیزی از عمق سیاه چاه رفتن

اندیشه ی خویش بین به چشم خوش بینی صاف و ساده دادن

یکعمر به نور مهربانی دنبال همین نگاه رفتن

باآنکه زمانه دلفریب است هرچندهوس خوشی نشان است

باعشق – برغم رنج هایش- خوب است که بی گناه رفتن

زکی زاده 11/6/92