زمین خاطره هایِ مرا بِهَم نزنید
بهار می رسد از راه،حرفِ غم نزنید
خدا به چشمِ عنایت گناه می بخشد
دوباره تهمت بی جا به متهم نزنید
برایِ آدم و حوّا بهشت جا دارد
همیشه از غضب و سوز و رنج دم نزنید
به عشق،سنگِ کنایه،و تیغِ طعنه و نیش
به آنکه در نمِ باران زَنَد قدم ،نزنید
و در کلاسِ امیدم قبول خواهم شد
به جانِ عشق ،بر اسمِ دلم قلم نزنید
(مهدی زکی زاده))
کلمات کلیدی: