پيام
+
[تلگرام]
همه‌ي ما... همه ي ما ميميريم.
همه ي ما...
بدون استثنا،
کمي ديرتر.
کمي زودتر. يک دفعه ناگهاني.
تمام مي شويم...
يک روز همين خانه اي که سقف دارد خانه عنکبوت ها و لانه ي خفاش ها مي شود،
همين ماشيني که دوستش داريم زير باران در يک گورستان ماشين زنگ مي زند،
همين بچه هايي که نفس مان به نفس شان بند است، مي روند پي زندگي يشان.
حتي نمي آيند آبي بريزند روي سنگ مزار مان.
قبل از ما ميلياردها انسان روي اين کره ي خاکي راه رفته اند.
مغرورانه گفته اند:
مگر من اجازه بدم!
مگر از روي جنازه ي من رد بشيد... و حالا کسي حتي نمي تواند هم استخوان هاي جنازه شان را پيدا کند که از روي آن رد بشود يا نشود!
قبل از ما کساني زيسته اند که زيبا بوده اند،
دلفريب،
مثل آهو خرامان راه رفته اند.
زمين زير پاي تکان خوردن جواهراتشان لرزيده.
سيب ها از سرخي گونه هايشان رنگ باخته اند
و حالا کسي حتي نامشان را هم به خاطر نمي آورد.
قبل از ما کساني بوده اند که در جمجمه ي دشمنانشان شراب ريخته اند و خورده اند.
سرداران و اميراني که گرزهاي گران داشته اند، پنجه در پنجه شير انداخته اند،
از گلوله نترسيده اند
و حالا کسي نمي داند در کجاي تاريخ گم شده اند!
همه اين کينه ها،
همه ي اين تلخي ها،
همه ي اين زخم زبان زدن ها،
همه ي اين کوفت کردن دقيقه ها به جان هم،
همه ي اين زهر ريختن ها،
تهمت زدن ها،
توهين کردن ها به هم...
تمام مي شود.
از ياد مي رود و هيچ سودي ندارد جز اينکه زندگي را به جان خودمان و همديگر زهر کنيم.
اگر مي توانيم به هم حس خوب بدهيم
کنار هم بمانيم
و اگر نه، راهمان را کج کنيم.
دورتر بايستيم و يادمان نرود که همه ي ما مي ميريم،
همه ي ما...
بدون استثناء، کمي ديرتر... کمي زودتر، يک دفعه، ناگهاني... زندگي کنيم و بگذاريم ديگران هم زندگي کنند!
سلام
صبح و روز و روزگارتان بخير و بمهرباد الهي
دلتنگ...
98/8/10
* راوندي *
صبح شما هم بخير :)