بند است زباني که پي لقمه ي نان استاين لقمه ي نان است که سربند زبان استهرچند که جان رونق خود آورد از نانگه گاه همين لقمه ي نان آفت جان استحيف است شود بنده ي يک لقمه ي دونانآدم که به يک دم همه عمرش گذران استننگ است ببيني که رها کرده ي جنتبرزندگي روي زمينش نگران است((مردان خدا پرده ي پندار دريدند))ديدند فزون ارزشت از کل جهان است آري دل مردان خدادار خودآگاهآزاد ز هر بند و غم دورزمان است آزادي و آزادگي ازبند و کرامتاوصاف نکو مردم و جنت صفتان استخدمت ميرسم